Głównym celem wystawy jest przybliżenie szerszej publiczności postaci wybitnego lekarza okulisty a jednocześnie kapłana Wacława Szuniewicza CM (1892-1963).
Pochodził z Głębokiego na Wileńszczyźnie. Do gimnazjum uczęszczał w Smoleńsku. Następnie studiował medycynę w Uniwersytecie Moskiewskim, gdzie w 1917 r. uzyskał doktorat. Jako lekarz był krótko na froncie, a potem pracował w Smoleńsku i Woroneżu oraz w Wilnie, gdzie prowadził gabinet okulistyczny. Jednocześnie od 1922 był asystentem w klinice uniwersyteckiej. W 1927 r. wstąpił do misjonarzy.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1930 r. i w tym samym jeszcze roku wyjechał na misje do Chin, podejmując pracę w okręgu kościelnym Shunteh. Zajmując się działalnością misyjną prowadził także praktykę lekarską jako okulista. Po likwidacji polskiej misji w Shunteh pracował przez pewien czas w Tientsin i w Pekinie.
W 1949 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Był tam do końca 1951 r. wikariuszem w New Haven i instruktorem oftalmologii na uniwersytecie w Yale. W 1952 r. udał się do Brazylii i podjął pracę jako wikariusz w Mafra. Od 1956 r. pracował w takim samym charakterze w Irati i tam zmarł na serce.
Pracę w Chinach rozpoczął od otwarcia małego szpitala w Xingtai, w którym znajdowało się zaledwie 19 łóżek. Z czasem powiększył ten szpital do 100 miejsc i otworzył kolejnych 18 przychodni położonych 30-70 kilometrów od Xingtai. Podległe mu jednostki systematycznie odwiedzał, przemieszczając się rowerze. Dzięki bardzo organizacji każdego dnia przeprowadzał 35 operacji okulistycznych. Wśród nich na uwagę zasługuje 800 operacji zaćmy rocznie.
W 1934 roku, we wszystkich podległych placówkach, udzielono ponad 154 tys. porad i zabiegów okulistycznych. Lekarstwa dla szpitala dosyłano w dużej mierze z Poznania, gdzie Centrala Misyjna współpracowała z prof. Adamem Wrzoskiem z Uniwersytetu Poznańskiego.
W dowód uznania ks. Szuniewicz został mianowany dyrektorem generalnym wszystkich szpitali katolickich w północnych Chinach. Sława polskiego lekarza-misjonarza rozeszła się po całych Chinach. Szpital w Xingtai stał się celem pielgrzymek osób chorych z najodleglejszych miejscowości. Przybywali tu także chińscy lekarze okuliści, aby pod kierunkiem Szuniewicza dokształcić się i nabrać doświadczenia. Nazywano go Xuan Weiren (宣尉仁) – „człowiek ze srebrną brodą”.
W uznaniu zasług na polu pracy społecznej w dn. 11 listopada 1937 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Jego działalność nie ograniczała się tylko do okolic Xingtai. W 1938 roku wyjechał do Pekinu, gdzie w trzy miesiące uruchomił oddział okulistyczny w Szpitalu Głównym na Uniwersytecie Katolickim
Atutem wystawy będzie bez wątpienia jej aspekt edukacyjny – zwiedzający będzie miał okazję zapoznać się z dokumentami i artykułami przybliżającymi pracę wybitnego okulisty a jednocześnie gorliwego duszpasterza.
About the Author
